Rozdział 98

Rozdział 98

*oczami Liama*

Siedziałem na kanapie w salonie i ze znudzeniem przeglądałem twittera. Wciskałem fanom kolejny kit, że jestem chory i nie mogę występować razem z resztą. Prawda była taka, że sam z własnej woli odmówiłem śpiewania na jakiś czas w zespole. Zmęczony?

Przeciwnie, chciałem po prostu być  bliko niej w razie.. 

- Rezygnujesz z kolejnego koncertu? - Usłyszałem pełen wyrzutu głos nad głową.

Zatrzasnąłem laptopa i westchnąłem.

- Po prostu gorzej się czuję - Odparłem prawie natychmiast.

- Nie kłam - Rzekła Olivia, a jej oczy zwęziły się w ramach podejrzliwości. 

- No dobrze.. - Mruknąłem i pociągnąłem ją lekko za rękę.

Usiadła koło mnie, a ja z pasją wpatrzyłem się w jej oczy. Niegdyś o barwie czystego miodu, teraz jakby lekko wyblakłe. Tak jakby uchodziło z nich życie.

-  Nie chcę, abyś przeze mnie czegoś unikał - Powtórzyła po raz setny tego tygodnia. 

Była taka słodka i niewinna, kiedy próbowała mnie przekonać do swoich racji. Powoli ulegałem..

- Nie chcę  Cię stracić - Burknąłem, czując jak jej czar powoli mną owładnął. 

Przez chwilę zamilkła, wpatrując się we mnie z rozszerzonymi zrenicami. W końcu się opanowała i postanowiła kontynuować:

-  Obiecuję, że jeśli tylko poczuję się gorzej zadzwonię - Złożyła rękę na piersi w ramach przyrzeczenia i uśmiechnęła się pokrzepiająco. 

Chęć obcowania z fanami i zaufanie popchnęły mnie do czegoś, czego potem żałowałem.

- Naprawdę?

Pokiwała gorliwie głową i szpenęła:

- Uwierz.

Zbliżyła swoje usta do moich i delikatnie je musnęła. Tak jak lubiłem najbardziej..

***

Zeszłem w pośpiechu ze sceny, uprzedzając wcześniej Zayna, że ma dokończyć moją zwrotkę. Byliśmyw  fazie ostatniej piosenki 'I want', kiedy poczułem w  kieszeni gwałtowne wibracje. Na jednym wydechu odebrałem i poczułem jak mój świat osuwa się w jednej sekundzie. 

- Liam.. - Lexi cicho łkała.

Jej szloch wypełniał ciszę między dwiema słuchawkami.

- Już jadę - Wydukałem wciąż nie wiedząc co robię.

- Jest w centralnym szpitalu.. Jesteśmy.. Ja..

Rozłączyłem się i z kamienną twarzą pognałem przed siebie.

***

- Pan Payne? - Usłyszałem cichy głos lekarza.

Z otępieniem spoglądnąłęm w górę, a moje i tak zaczerwienione oczy pokryły się szklistą powłoką.

- Pana dziewczyna miała mnóstwo szczęścia - Zaczął tak niedorzecznie, że miałem go ochotę walnąć - do krwotoku wewnętrzenego nie doszło. W miarę panujemy nad sytuacją. 

Westchnąłem. Nie wiedziałem czy się śmiać czy płakać.  

- Musi pan tylko zadecydować..

- O czym znowu - Wtrąciłem niegrzecznie.

- O życiu..

 _________

Zdaje sb sprawę że jest żałosny..

Ale przeczytacie :D