Rozdział 94

Rozdział 94

*oczami Liama*

**tydzień później**

- Mogę? - Usłyszałem cichy głos i głowę Malika pojawiającą się  w drzwiach. 

Nie odpowiedziałem. Milczałem, jak zaklęty marząc o tym, aby zostawił mnie samego.

- Zjesz coś? - Spytał.

Pokręciłem głową i automatycznie wbiłem wzrok w ściane.

- Jak długo będzie to trwało? - Zayn przysiadł na skraju mojego łóżka z troską mierząc mnie spojrzeniem.

Wzruszyłem ramionami. Nie miałem ochoty na zwierzenia. Nie miałem ochoty na nic!

- Zamierzasz się odezwać?

Spoglądnąłem na niego z irytacją. chciałem aby zostawił mnie w spokoju.. Czy to tak wiele?

- Chciałbym zostać sam.. Muszę coś przemyśleć - Mruknąłęm niezbyt uprzejmie.

Zayn wstał z łóżka i wybuchnął, wymachując dziko rękami.

- Problem w tym - Krzyknął, ale nie zrobiło to na mnie większego wrażenia - że ty ostatnio myślisz za dużo!

Chwilę milczeliśmy. Ja z tępym wyrazem twarzy, Malik z niejasną złością na samego siebie.

- To mój problem - Wydukałem w końcu, co Mulat skwitował bladym uśmiechem.

Kręcąc głową wybiegł z pokoju.

***

*oczami Olivii*

*tego samego dnia**

Tłukłam się zatłoczonymi ulicami Londynu, nie zważając na pędzących i cały czas potrącających mnie ludzi. Byłam ponadto, pogrążona w swoich myślach.

- Uważaj - Syknęła jakaś nastolatka, gdy przez przypadek nadepnęłam ją na pasach.

Mruknęłam nieznaczne przeprosiny i nie patrząc pod nogi ruszyłam dalej. Typowa angielska pogoda obdarzyła mnie ponurym nastrojem i lekką mżawką. 

Przemoczona, wlekąc za sobą opasłą walizkę weszłam w jeszcze jeden zakręt i ujrzałam osiedle które było dla mnie drugim domem. Te same uliczki.. Aleje i ławki.. Ta sama atmosfera.. Były jedną z wielu perspektyw, których brakowało mi w Paryżu.

Głośno westchnęłam, gdy ujrzałam wąską tabliczkę z napisem: "Magnolia Street". Po chwili, która trwała dość długo ruszyłam dalej. Znajdując się bardzo blisko celu, wbiegłam na znajomy mi podjazd i zamarłam.

Zupełnie nie przemyślałam reakcji, na co mnie za chwilę czeka..

Z bijącym sercem zadzwoniłam do drzwi i czekałam. Każda sekunda, wlekła się nieubłaganie..

Nagle drzwi otworzyła mi ostatnia osoba, na którą miałam ochotę się natknąć. Staliśmy w progu niczym zaczarowani, trwając w milczeniu i marznąc na deszczu.

- Liam - Mruknęłam w końcu i z rozpędu wtuliłam się w ramiona szatyna.

Payne nie pozostawał mi dłużny. Przyciągnął mnie do siebie niczym narkoman na głodzie - kokainę.

- Przepraszam - Szepnęłam, a łzy wolno potoczyły się po moim policzku.

Liam wyglądał okropnie.. Tak jakby ktoś wyrwał z niego całe życie, które po dwóch miesiącach oczekiwania miało nagle powrócić.

W końcu się od siebie oderwaliśmy. Jego mina była jednoznaczna..

- Gdzie byłaś ten tydzien? Martwiłem się. - Wydukał - Liv.. Ja.. nie potrafię..nie potrafię bez Ciebie żyć.

Kiedy to usłyszałam z głęboką namiętnością zatopiłam się w ustach chłopaka. Po chwili jednak wróciła do mnie powaga sytuacji i nieznacznie mruknęłam:

- Liam.. - Spojrzałam mu głęboko w oczy i mocniej ścisnełam rękę - Nasze dziecko.. Ono jest chore.

______________________

Love you all xx

Jutro napisze kilka słów sprostowania, dlaczego nie dodawałam rozdziałów itp.

Jeden powód znacie - szpital.

Ale należą się wam większe wyjaśnienia.