Wspomnienia zaklęte w ramkę.... 

Za dużo było tu powrotów. Za dużo usuwania wpisów i wstawiania ich na nowo. A kiedy przyszedł czas pożegnać się z przeszłością, czas zaczynania nowego życia, to wszystko we mnie umarło. Bo ktoś, jeszcze nie wiem kto, zabrał mi Ciebie. Uczyłam się żyć z myślą, że to przejściowe i odejść nie mogłeś. Żyje z tym, co mam bez Ciebie. Nie wracasz i tak już od ponad 7 miesięcy. I wiem, że nie wrócisz. Czasu nie da się cofnąć chociaż tak bardzo bym chciała.
Nie wraca nic od tamtej pory, odkąd straciłam Ciebie. Teraz wszystko jest nowe, zupełnie inne niż przedtem. Wiem, że już zawsze tak będzie. Nigdy tak samo jak kiedyś. Nowe życie napisze mi najlepsze scenariusze. Gorsze mnie już spotkać nie może. Nie było mi pisane to, co się wydarzyło. Śmierć Mamy i Twoja. Wiem, że nie miało tak być. Wierzę, że zamykając tego bloga, w końcu będe mogła żyć na nowym, najlepiej jak potrafię.
Odchodzę, nie pierwszy lecz ostatni już raz. Zostawiam Was z tą myślą...
"Kiedy myślisz, żeby się poddać pomyśl też o tym,
co nie pozwoliło zrobić tego wcześniej..."
;***