underneath the surface.. 

Wiecie, cieszę się chwilą. Tym, co mam w danej chwili. O tak, teraz się śmieję, teraz jest fajnie, i to jest w porządku. Odnajduję radość z małych rzeczy, uśmiecham się, staram sie nie przejmować złym. Szukam swojego szczęścia na nowo. Jak radziłeś. I miałeś trochę racji. Bo nie ma sensu się przejmować. Dlatego sobie wszystko układam. I tak, o to ja, cieszę się, uśmiecham, śmieję, robię różne rzeczy. Ale czasem nie robię też kompletnie nic. Od tak leniuchuję.
Tylko wciąż mi czegoś brakuje. Ja wiem czego. I wiem, że nie mogę tego mieć.
Tą całą radością chciałabym się z kimś podzielić, opowiedzieć. Tak naprawdę to Tobie. Tak, tego mi brakuje.
Wytrzymuję już półtora miesiąca. Jest ciężko, ale daję radę. Toczę wojnę ze sobą. Ale nie jest to zła wojna. Postanowiłam i muszę wytrzymać, nieważne jak mi ciężko, że tęsknię. Czasem zastanawiam się, czy to może nie duma. I nie wiem.  Nawiedzają mnie przedziwne sny. Naprawdę. Budzę się w nocy i nie rozumiem niektóych. Są takie rzeczywiste. Niektóre mogłyby być rzeczywistością. O tak, prawdziwe.

Naprawdę jestem nawiną i głupią idiotką. Powinnam przestać myśleć.

Aczkolwiek, to dobrze mi z tym jaka jestem.

Chociaż mogłabym być chudsza. O tak chudsza. I odważniejsza. Ale ja to ja.