Szukając wspomnień..  

" A więc tak. Ona i On we wspólnym więzieniu, z którego żadne z nich nie ma odwagi odejść. Co ich trzyma przy sobie? Wspólne mieszkanie? Syn? Strach przed samotnością?  To paniczne uczucie, że kiedy poruszy się jedną cegłę z tej konstrukcji, która była z takim mozołem wznoszona przez lata, to runie wszystko ?.....

Wszystko, całe życie, to, o czym kiedyś marzyliśmy i co miało przyjść?....A może jeszcze przyjdzie? Może trzeba zanurzyć się w tym milczącym oczekiwaniu pozbawionym uczuć i emocji, aż wreszcie ziemia zadrży i stanie sie cud? Jak długo? Dwadzieścia lat. Dwadzieścia pięć. Trzydzieści.

A więc cisza. Milczenie. Unikanie spojrzeń.

Ona i On przycupnięci na dwóch krańcach stołu, ze strachem patrząc na jego spróchniałe nogi. Może jeśli się nie poruszą to stół wytrwa jeszcze parę lat? Może w kurzu pod ich stopami znikną wszytskie niewypowiedziane słowa i lęki? (...)

Oni chcą być razem, ale osobno. Razem, bo to im daje kruche poczucie bezpieczeństwa, ale osobno, bo nic ich już nie łączy. Nie rozmawiają o uczuciach, tak jakby ich nie było. Nie nazywają swojej samotności, strachu, pragnień ani tęsknot, bo oboje przed samymi sobą wolą udawać, że ich nie ma. Bo tak wydaje sie łatwiej. (...)

Razem, ale osobno. Związani ostatnią rzeczą, która ich łączy, choć żadne z nich się do tego nie przyzna. To strach przed zmianą, samotnością i rozpoczynaniem wszytskiego na nowo. Strach przed życiem. Bo czym jest świadome, szczęsliwe życie, jeśli nie gotowością do podejmowania decyzji, które naprawiają to, co wymaga zmian ? "

Trzeba dokładnej analizy swojego życia i w końcu odwagi aby przyznać to przed samym sobą. Mimo że ciężko.

Obudzisz się jakiegoś dnia.. na pewnym etapie swojego życia i zauważysz że nie masz nic. Bez rodziny, bez zadowalającej pracy. Trzydziesto paro letni facet Na koncie wyłącznie ze słabymi  imprezami, wypadami ze znajomymi i paroma flirtami z młodymi laskami.  To co kochałes... odeszło dawno temu.

A może własnie nie... Może własnie tak nie będzie.