over again

Znikają.

Ludzie po prostu znikają.

Dlaczego tak strasznie wciąż mam zakorzenione w sobie myślenie,

że zawsze będą fair? Że będą tłumaczyć swoje zachowanie i pozwalać zrozumieć?

Tyle lat...w kółko i w kółko...kolejni...nastepni...każdy z nich

to samo

zawsze

na końcu

to samo

a ja wciąż się dziwię

wciąż to przeżywam

wciąż się buntuję i tupię nogą

krzycząc " przecież tak nie można !"

jak dziecko.

Jak idiotka.

Kiedy przyjdzie ten cholerny moment, że przestanę wierzyć w dobro w ludziach

i spojrzę na świat realnie ?

Czy to w ogóle jest możliwe w moim wykonaniu?

Kiedy jestem na wszystkich zła- krzywdzę samą siebie,

lecz gdy godzę się z każdym i staram się widzieć dobro

to oni krzywdzą mnie.

Choć słowo " krzywdzą " jest tu dużym nadużyciem.

Mało co mnie potrafi skrzywdzić - a to duży plus.

Dużo mnie kosztowało, by się tego nauczyć.

Więc brawo ja.

Mam dość

męczy mnie to

może jeśli przestanę

cokolwiek czuć

ufać

wierzyć

przejmować się

to będzie po prostu łatwiej.

tak, wiem, że to nie jest wyjście.

Mam po prostu dosyć.

Nie ma mnie dla nich.

Znikam.

Po raz kolejny umarła we mnie jakaś część.

Muszę założyć zbroję, bo jeśli dalej tak pójdzie

to umrę cała.

kawałek po kawałku.

Dla ludzi, którzy nie są tego warci.

Wolę żyć dla tych, którzy mnie kochają

Niż umierać dla ludzi, dla których i tak nie ma to znaczenia.

xoxo

Noctuelle