niepoetycko.

UWAGA: wpis zawiera śladowe ilości orzechów arachidowych i narzekania.

Powroty są najbardziej znienawidzoną przeze mnie rzeczą.

Albo może jednak końcówki roku.

One są najgorsze.

Wszystko zwaliło mi się na łeb i szczerze mówiąc,

dopóki przesiadywałam w karpackich lasach

i udawałam, że świat nie istnieje, to wydawało mi się,

że jakoś to wszystko się poukłada.

Samo...

to trochę głupie, ale tak było wygdnie i koniec.

Teraz wpadłam w to wszystko i mam 3 dni, żeby ogarnąć

to względnie. Aby nie wejść w kolejny cholerny rok w takim bałaganie.

Chociaż może się nie da.

Może to zupełnie nie jest mi pisane.

Porządek i spokój.

Nawet jak chciałam mieszkanie posparzątać
to mi się odkurzacz zatkał.

( ale to akurat może by się nie zdarzyło, gdybym sprzątała częściej
albo nie miała trzech kotów ).

Jestem chora, moja Pandorka też jest chora,

mam miesiąc na skończenie płyty i zero wiary w to, że

mam na to jakiekolwiek szanse.

Nie po to przesunęłam wszelkie terminy i wykorzystałam

prawie cały dany mi czas na tę cholerną płytę,

żeby ostatecznie wszystko i tak zrobić w ostatni miesiąc.

Śmięję się mimo wszystko troszeczkę.

Bo widzę, że nie zmieniłam się jednak aż tak bardzo.

Parę lat temu pisałam tak o sprawdzianach.

O nauce na ostatnią chwilę.

Teraz piszę to o płycie.

Nie wiem czy się śmiać, czy jednak zacząć płakać.

Zdarzają mi się te dwie rzeczy ostatnimi czasy często

na przemian albo i nawet naraz.

Podsumowanie jest takie, że mam:
* kaca od spalinowego wrocławskiego powietrza

* katar, który spowalnia mi pracę mózgu

* chore oko Dory do kropienia
* miesiąc na skończenie rozgrzebanej płyty
* trzy dni na jakotaki ogar
* zero nadziei i chęci na cokolwiek

* i dużo syfu w głowie. I wszędzie indziej w zasadzie też.

Kolorowo nie jest.

Ale będzie.

O.