Otwórz mi już...

niedługo to będzie codziennością,... Szczecin, Zielona Góra, Katowice, Toruń, Łódź, Legnica, Opole, Głuchołazy, Piaseczno, Lublin, Sopot, Wrocłąw, Poznań, Września, Jasło, Tomaszów Lubelski, Białystok itd itp...

http://www.youtube.com/watch?v=Anr1O1KM4ck

Pomimo wyprania z emocji, pomimo braku perspektyw, pomimo mamony w portfelu, czuje ścisk.

Pomimo serca, które nadal bije, niepotrzebnie starając trzymać trupa w kupie. Czuję ścisk.

Spowodowany pewnością, ouroborosową zawiłością, prostotą ciągłości, powracającej miłości,

Nienawiścią do czucia, feelingiem do zbycia, bitem w słuchawkach, ciemnością w zmywarkach. Czuję ścisk.

Miasto za miastem uczucie zostaje, na każdym zakręcie i każdym kanale

coś tam zostawiam, jakąś cząstkę siebie, czy to już ja czy Ona. Ja tego nie wiem.

Czy nadal się czuję, czy jestem już nikim, do grobu się wpędzam. Na czary i mary.

Krzyki w głowie, strach za plecami, w busie tylko tyłem, chcę widzieć ten Death.

Mówisz, że przesadzam - wejdź w moją głową i proszę...

Wytrzymaj choć trochę.

Jestem wkurwiająca, bo nadal się boję... Strachów za oknem, potfora z lochness.

On czycha na mnie, każdego poranka. Widzę go za dnia, widzę każdego ranka.

Wychodzę nocą, spotykam za oknem. Oko w oko, z potforem z Lochness. 

On patrzy na mnie, szyderczo się śmieje:

"do zobaczenia jutro, nocą bądź spokojna, będę pilnował nocą Twej drogi do szczęścia,

ja dnia się nie boję, światło mnie uskrzydla, daje mi siłę do niezbędnego życia.

Korzystaj z życia, dla swojego synka, porwę go w otchłań, mojego bycia, mego bycia..."

On nie zna liryki, on nie zna strachu, dla niego liczy się tylko trucht po omacku.

Ma energia, moja siła i strach, to go napędza ujmując mu lat.

Im ja jestem starsza, tym brama silniejsza, odgradza od siły,  me mięśnie przecedza.

Ziema nie pomaga, Powietrze mnie dusi, Ogień popdala i Woda podtapia. 

Jest i ostatnia szansza, lecz jako dyspensa, ostatni sposób na przejście bez pensa,

otwarzy tą bramę, lecz nie ja to rozegram, lecz ten kto je zamknął bym szczerbki chłonęła.

A ja je chłonę, bardzo zachłannie, każdego ranka, bez tego nie wstaję,

pytacie się "Skąd masz energie?" jak to się dzieje że na kacu nie legnę.

A ja mam siłę, ukrytą głęboką, schowaną dobrze przede mną i przed Nią.

Ja wciąż jej szukam, a klucza Ona nie ma. Wciąż razem szukamy, jednocząc się czasem.

(Magda-Maria, to nie przypadek,

to biurokracja,

anonimacja

przybierająca twarz diabła)

 się odnalazły, razem za rękę do śmiercionośnej dążą bramy nie dającej nic na podziękę. 

Czy rozpęta się piekło, czy pierdolnie je na pół? Tego nitk się nie dowie. Nikt się nie dowie

Co za drzwami skrywają obie, same nie wiedzą, choć widzą i czerpią... też czują...

niebiesko drzewo, błyszczące drzewo. 

A potem nie będzie nic...