Zapachniało powiewem jesieni...

Trzy lata.

Wszystko się zmieniło. Mimo obaw wszystkich, że ucieknie nie ma sensu, i to nie metoda, i "bla, bla bla...", to jednak... tak udało się! Tak długo szukałam, aż poczułam, że znalazłam.

Każdy będzie mówił, że pieprzę bez sensu, ale tak jest. Poznajesz kogoś, patrzysz mu w oczy... i już wiesz. Dwa dni później ta osoba staje w progu twojego mieszkania z torbą na ramieniu, i to wydaje się tak na miejscu. Wprowadza się do twojego życia, i wszystko jest na swoim miejscu. A ty nagle, z dnia na dzień, wiesz że wszystko jest na miejscu. To nic, że z twojego życia zostało po raz kolejny wielkie nic, dwie torby ciuchów i kot. Masz to absolutne przekonanie, że wszystko jest dokładnie na swoim miejscu. Zaczynasz się osiedlać. Idziesz do najbliższego sklepu "wszystko za 4,50" i kupujesz dwa talerze, dwie szklanki i parę sztućców.

Po dwóch latach masz kompletnie urządzone mieszkanie, wspólny samochód, drugiego kota, i jesteś członiem nowej rodziny, która traktuje cię, jakbyś tam był od lat. I to poczucie, tak niezmienne... WSZYSTKO JEST NA SWOIM MIEJSCU.

Chaos, który kiedyś był podstawą bytu, wydaje ci się obecnie czymś zupełnie obcym. I jakoś nie odczuwasz tęsknoty za nim. Ani dziś, ani wogóle.

Tylko do tego wszystkiego trzeba było dojść. Nic się samo nie dzieje. Uciekałam 5 lat. A właściwie, to nie ja nazwałam to ucieczką, tylko Drodzy Komentujący. Ja od początku wiedziałam, że czegoś szukam. Że nieudolnie, i z dużym bagażem emocji, nie zawsze potrzebnych - tu się mogę zgodzić. Ale też nie do końca. Natomiast WIEM, że coś mnie pchało dalej, do kolejnej podróży, kolejnej przeprowadzki, kolejnego pakowania... Ja popraostu miałam świadomość, że to cały czas nie jest to. Że jest jakaś fałszywa nuta w tym wszystkim. I opłaciło się trochę poszlajać, porzucać jak pchła na grzebieniu, kilku nocy nie przespać.