wehikuł czasu 

W życiu są czasem takie dni, które trzeba zapamiętać. Masz wrażenie, że coś się kończy, i to co zostanie teraz w twojej głowie będzie ostatnim obrazem, który będzie się z tym łączył.

Dzisiaj czekałam na tramwaj. Wiatr wiał, liście przeleciały mi pod stopami. I jakoś tak, zupełnie niespodziewanie, naszło mnie wspomnienie.

Czasem mam wrażenie, że takie najważniejsze, ostatnie dni odznaczają się w naszej głowie jak kolorowe karteczki wklejane w książkę. Każdy sobie obiecuje, że do nich wróci, spisze ten cyctat, jeszcze raz to na spokojnie przeczyta... ale potem się zapomina. Aż przychodzi taki dzień, tknięcie losu, że bierze się do ręki tę konkretną książkę, i z ciekawości otwiera się na zaznaczonym miejscu... a potem się czyta ten kawałek... i wtedy dopiero się wie, jaką miał w sobie moc.

Mnie dzisiaj tak dopadło. Ostatnie wspomnienie o domu rodzinnym. Ojciec wyjechał, i była tylko mama. Był pażdziernik, ale dzień był wyjątkowo ciepły. Pamiętam zapach mokrych liści i orzechów, które opadły na trawnik. Pamiętam, jak siedziałam na obitej tkaniną deseczce w piwnicy, i mama paliła w piecu węglowym. byłyśmy owinięte w kamizele robocze, brudne...

'Tchnęło mnie wtedy. Coś mi mówiło, że mam zapamiętać każdy element, rozłożyć otoczenie na części pierwsze i zachować w pamięci. Teraz, po latach, wiem dlaczego.

Nigdy już póżniej nie byłam w domu z mamą. Dom, w którym się wychowałam, przestał być domem i dla mnie i dla niej. To nasza ostatnia wspólna chwila w tym miejscu, o czym żadna z nas wtedy nie wiedziała. Wyjechałam. I już nie było dokąd wracać.

Karteczki przylepione do stronic książki. Odnalezione po latach. Wywołujące zadumę.

Dzisiaj  żyję w dużo lepszym świecie, dużo szczęśliwszym. Ale może jesień to taki czas zadumy. Czas, kiedy liści gniją na trawniku, orzechy pachną, a my mamy czas się zastanowić. Przypomnieć sobie i wyciągnąć morał.