Storm

Burza nadejdzie. Ludzie boją się burzy, boją się tornada. Chyba tylko ja staję na środku pola, rozkoszując się pierwszym gwałtownym powiewem po złowrogiej ciszy.

Powiesz mi, ze jestem pojebana. No cóż, wiele się z prawdą pewnie nie miesz. Ale co to kurwa jest, co każe iść dalej, owija kononem, zniewala, rozszarpuje wnętrze na strzępy z bezczelnym uśmiechem, i napełnie pustką do łez... kurwa, pierdole ten system! Pieprzę to! To pojebane opentanie, ból rozrywający od środka. I ta cholerna drwina losu, że trzeba wszystko rzucić, bo w pewnym momencie podobno nie da się inaczej.

A potem plecak, trzecia w nocy na dworcu w jakiejś pipidówie, i to cholerne wrażenie, że nareszcie mogę oddychać! Nic, że nie mam domu, mieszkania, suchych ubrań ani pieniędzy... mogę oddychać! Coś podrożało ostatnio to oddychanie. Znów wszystko rozwalone w drobny mak, bo przecież nie mogłam oddychać... i chyba już się starzeję, albo nabieram doświadczenia, ale czy chce mi się jeszcze raz to beznadziejnie skaładać do kupy, czy tym razem już sobie odpuszczę, i będę poprostu żyć tu i teraz? Tak naprawdę, to czy jest jeszcze cokolwiek, co mogę stracić?

Mam wyjebane, mam tlen. Mogę oddychać pełną piersią, aż moje palackie płuca bolą. Mogę się uśmiechać. Widzę zachód słońca nad Zadupiem Małym, i wschód nad Krańcem Świata.  I w sumie jestem w miejscu, gdzie psy szczekają dupą, diabeł mówi dobranoc a wrony zawracają, ale może nareszcie będę szczęśliwa? Mogę sobie zaśpiewać "to już jest koniec", następny raz, nie ogarniam już nawet który....ale za stara jestem, i każdy koniec to kolejny początek, czasem dobrego, czasem złego, ale może tym razem już się uda.

I znów mogę sobie napisać "Ruda znów jest w podróży", i stwierdzić, że historia kołem się toczy, i że nie jestem inna, może tylko zmarszczek mimicznych mi przybyło. I że nie da się z człowieka wyplenić glanów, tak jak się nie da zerwać glanów z człowieka.

I w sumie, właśnie dorzucam ręcznik do plecaka do Wrocławia. A potem - to się zobaczy.