We live in a beautiful world! 

No i stało się. Jest źle więc wracam tu. By choć na chwilę wyrzucić to co siedzi mi w głowie, już od tak dawna. Zbliża się najgorszy dzień w moim życiu. Tak myślę. Bo nie przypominam sobie bym kiedykolwiek tak cierpiała. Podejmując w pełni świadomą decyzję o zakońćzeniu życia swojego przyjaciela nie mogę napisac nic innego, tylko to że pęka mi serce. Że po tych najcudowniejszych 13 latach przychodzi mi się z Tobą żeganć. Mimo tak długiej walki, odkładania śmierci na później, w końcu trzeba ją zaprosić. Pozwolić odejść jeszcze wtedy gdy życie nie sprawia aż tak wielkiego bólu. I to tak kurewsko bolesne uczycie, że już niedługo wracać będę do pustego domu, nigdy już nie uslysze szczekania które potrafiło tak bardzo denerwować. Nigdy nie poczuję tych puszystych włosków przy całowaniu w głowę, ani wzroku na sobie kiedy jeszcze spię a Ty już nie. Tej pustki najbardziej się boję. 

Gdy byłam młodsza, zawsze myślałam że jak dorosnę i wtedy przyjdzie nam się żegnać to będzie łatwiej. Bo więcej będę rozumieć, więcej będę sobie w stanie wytłumczyć. Gówno prawda. Boli niemiłosiernie. Boli tak że momentami przestaję oddychać, by znów za chwilę wziąc cięzki oddech z myślą że żyć muszę dalej. Bo świat złożony jest tak że zwierzęta odchodzą pierwsze. Niesprawiedliwie.