muzyka we mnie gra...

Zawsze wiedziałam, że nie jestem opanowana, ale teraz to już wiem to na pewno. Dlaczego taki drobiazg tak mnie wyprowadza z równowagi? Jestem przewrażliwiona czy jak? Być może, choć nawet tego nie wiem na pewno . Czas pędzi nieubłaganie i nikt z nas nie jest w stanie go zatrzymać, nieważne jak bardzo by tego chciał. Ja tam bym chciała. Perspektywa przedłużenia dni wolnego wprost zachwyca, no ale cóz. Nic nie zrobimy. Nawet przeżyć ich nie możemy do końca tak jak byśmy chcieli. Konflikt pokoleń to nie bajka, któą wymyśliły sobie niegrzeczne dzieci. Tak naprawde jest, sama tego doświadzam i sama to widzę. Może po prostu taka jest kolej rzeczy, a my bezwolne istoty nie mamy prawa się temu sprzeciwiać? A być może właśnie powiinnśmy. To jest nasze zycie, to my ponosimy odpowiedzialność za nasze decyzje, za nasze postępowanie. 17letnia osoba myśli już wkońcu w miarę logicznie, więc bez przesady znowu z tymi zakazami i nakazami. Nie wiem co zrobię, a więc żadna nowość. Wiem, że gdybym oła na pewno zmieniłabym swoje życie, może nie o 180 stopni, lecz o 90 na pewno. Nie wszystko możemy dokonać. Są rzeczy niezalezne od nas, z którymi zazwyczaj nie umiemy się pogodzić. Nie ważne jest to gdzie spędzamy wakacje, ale jak i z kim.

A może to co teraz wydaję się takie beznadziejne wcale nie będzie znowu takie złe? Byc może ja znowu wyolbrzymiam problem. Mam wkońcu do tego skłonności, jak nikt.  Ale odczuwam też powrót mojego optymizmu, co srasznie mnie zaskakuje momentami. Nawet się cieszę, lepiej nie myśleć racjonalnie tylko z dnia na dzień i licząc na szczęście. Ale nie powtarzajcie w kółko, że będzie dobrze. Sama się muszę o tym przekonać, a jak będzie trzeba to bunt tez wchodzi w grę.




Dlaczego jedna fotografia potrafi tak pobudzić do rozmyślań i marzeń? Głupia jestem.