Przewrotnie (67.8)

No i stało się. W sobotę na wadze zobaczyłem to, co od dłuższego czasu chciałem osiągnąć. I tyle.
Nie było fanfar, czerwonego dywanu, wywiadów, i okrzyków radości i wielkich napisów " - 10 kg!".

Uśmiechnęliśmy się z K. i wreszcie mogłem ją zapewnić,

że już nie musi się martwić o to, czy jej facet będzie się odżywiał jak człowiek.

Wreszcie przynajmniej o to nie będzie musiała się martwić.

Od zeszłego tygodnia nie liczę kalorii i jest mi z tym bardzo dobrze. Inna sprawa, że w ten weekend

mogliśmy spokojnie odbić sobie czas stracony na studniówce i nacieszyć się swoją obecnością bez przeszkód.

Brakowało mi tego jak diabli, a na koniec i tak nie obyło się bez łez.

Uwielbiam za nią tęsknić i raz po raz uświadamiać sobie, jak bardzo jest wyjątkowa.

K. podejmuje właściwą próbę walki z Ogonami. Pierwszy raz od momentu gdy zostaliśmy parą

w jej głowie wykrystalizował się tak dokładny obraz tego, co chciałaby ze sobą zrobić.

Tak bardzo, jak to okropne, wstrętne i beznadziejne z mojej strony, tak mocno nie dałbym

rady patrzeć na nią i dotykać jej tak, jak to robię teraz. Nie dałbym rady kochać jej takiej, jaką chciała być.

Przerażenie i ból wygryzałyby miłość z każdym kolejnym dniem razem.

Naprawdę cieszę się, że potrafiła to sobie powiedzieć i wiem, że niejeden raz będzie w to wątpić...

Ale ważny jest każdy, nawet najmniejszy promyk nadziei, prawda?

Ćwiczenia nieco odeszły na dalszy plan ze względu na zbliżającą się sesję, z tego też powodu rzadko tutaj zaglądam. Będę pisać częściej wraz z nowym semestrem, to bardziej niż pewne. Zarówno K., jak i ja sam mocno tego potrzebujemy.

Nie bój się poprosić o pomoc.