Jakaś deprecha dopadła mnie.

Od wczoraj jest dziwnie.

Niby dobrze, niby uśmiech się pojawia, ale w środku coś cholernie męczy.

I fajnie byłoby wiedzieć co.

Już myślałam, że pozbierałam się po tym wszystkim co zdarzyło się w ciągu ostatnich kilku lat.

Najwyraźniej jednak nie.

Najwyraźniej to wszystko wciąż żyje we mnie.

Więcej porażek niż sukcesów.

Ale sama na to zapracowałam.

Złe wybory, złe decyzje, złe podejście.

Zauważyłam nawet pewiem schemat.

Poznaje nową osobę, jest super pięknie, dopóki ten ktoś nie okaże zainteresowania.

Bo w momencie kiedy to robi to jest koniec.

Podświadomie zaczynam odpychać ją od siebie.

Nie wiem dlaczego, nie wiem jak i po co ?

Może to strach ?

Może przed kolejnym zranieniem ?

Może przed tym, że znowu coś rozpierdolę ?

Może przed tym co powiedzą inni chociaż związek to powinna być tylko i wyłacznie moja sprawa.

Nie jest tak.

Wszystkie słowa krytyki kierowane w moją stronę...

Niby spływa to po mnie.

Umiem grać, nikt nigdy nie powiedziałby, że przejmuję się tym.

A jednak.

Doskonale pamiętam każde złe słowo wypowiedziane w moim kierunku.

Siedzi to we mnie bardzo głęboko i przypomina się w najmniej oczekiwanym momencie.

Dopada znienacka i niszczy wszystko.

Nie jestem w stanie myśleć wtedy o niczym innym.

Wierzę w te słowa.

Wierzę w to , że jestem nic nie warta, gruba, brzydka, że potrafię tylko płakać, że niszczę innym życie, że do niczego się nie nadaje i nic w życiu nie osiągnę, że... że po prostu jestem zerem.

Uwierzyłam w to , że już nigdy nie spotka mnie nic dobrego, bo tacy ludzie jak ja nie zasługują na to.

Spróbuj zaprzeczyć.

I tak Ci nie uwierzę.

To jest tak bardzo zakorzenione we mnie.

A skoro dla siebie jestem nikim to jak mogę być kimś dla Ciebie ?

Jak mogę uwierzyć w to, że podobam się Tobie skoro sama sobie się nie podobam ?

Jak mogę wierzyć w to, że mnie kochasz skoro sama siebie nie kocham ?

Skoro jestem nic nie warta, to napewno możesz mieć kogoś lepszego.

Więc po co tracisz czas na mnie ?

Wolę rozczarowywać tylko siebie.

Nie jestem tym za kogo ma mnie większość ludzi.

Nie jestem pewną siebie, odważną, silną osobą.

Jestem mocno zagubioną, zakompleksioną osobą.

Pragnę miłości, ciepła i stabilizacji, a jednocześnie odrzucam to kiedyś ktoś próbuje mi to dać.

To cała prawda o mnie.

Na co dzień nie znacie mnie takiej.