5 centimeters per second. 

mogłabym milczeniem zakończyć ostatni wpis, głosem wykrzykniętym w pustą przestrzeń, gestem nawązując do odejścia. 

odchodzę. nie żałuję odejścia, ostatnie osiem miesięcy spędzone na tym blogu były gonitwą po niechciane, żałuję, że wplątałam się w dziecinne gierki drugiego człowieka, człowieka o dwóch twarzach, kłamliwego, nieprawdziwego. tyle razy wyrzucono słowa na wiatr, tyle razy człowiek obiecał, z obietnic zostały suche słowa. szkoda mi przestarzałego człowieka, który dowartościowuje się kosztem innych. zaślepiona twą maską osadzoną fałszywością oddychałam jak spróchniałe drzewo. sztuczne szczęście.

minęło osiem miesięcy, które nie mają dla mnie żadnej wartości. żyję. mieszkam na swoim i nikt nie będzie mi mówił jak mam żyć. teraz wiem, że jesteśmy ponad wszystko! kocham Mata. niezmiennie od siedmiu lat.

_nat.