W poszukiwaniu szczęścia... 

Czasami tak w życiu bywa, że nasze miejsce córki czy syna zajmuje pewna osoba-pasożyt. Bezkarnie wdziera się w kręgi najlbiższych i powoli i sukcesywnie spycha nas z tej pozycji.

Przykre.

A najgorzej kiedy trzeba obok takiej osoby żyć, funkcjomować, pozwalać się poniżać i na dodatek udawać, że nic się nie stało.

Jakiś cholerny zbieg okoliczności sprawia, że ta persona nie tylko zajmuje nasze miejsce w familii, ale także jest najlepszą przyjaciółką przyszłej szwagierki, świetnie dogaduje się z naszą przyszłą teściową ( której jeszcze pare lat temu zwierzała się jaka z nas straszna istota.. I ogólnie zepsuła opinię tak, że  przez pierwsze dwa lata związku wstyd było z Mamą naszego Faceta zdanie zamienić)

A najgorsze w tym wszystkim jest to, że nic z tym nie da się zrobić. Było jest i będzie tak zawsze. I tylko pozostaje nam uśmiechać się i udawać, że jest super.

Tak, wiesz o kim mówię siostra.

A zdjęcie z wnętrza projektu (domek), który robiłam z koleżankami na "Komunikowanie w sztuce"