I CAN'T CONTROL MYSELF 

all we need is faith.

Dobry wieczór. Wstąpiłam, raczej nie na długo, bo pewnie jutro tego tu nie będzie. Ale miałam ochotę coś dodać.

Tak myślę i stwierdzam, że dużo się zmieniło. Poczynając ode mnie po wszystkich na świecie. Ale to chyba normalne.

Mam już mój ubłagany spokój, a jednak wciąż wszystko mnie dręczy. Cóż, przynajmniej szkołę mam już z głowy.

Z resztą też dam sobie radę. No bo kto, jak nie ja?

Z moich ocen jestem jako tako zadowolona. Zawsze mogło być gorzej, a tymczasem jest lepiej niż w zeszłym roku. W następnym musi być jeszcze lepiej! Choć jestem pewna, że ten zapał do września mnie opuści. Już powoli sobie idzie.

Nie mam pojęcia co będzie po gimnazjum. Zero ambicji. Zero zanteresowań. Do niczego się nie nadaję. Ale mam jeszcze czas, nie? Jeszcze kupa czasu. Cały rok. Jasne. Gdyby to było takie łatwe.

Muszę sobie znaleźć jakiegoś przyjaciela. Nawet Filip się ode mnie odwraca. Smutny los.

Mam ochotę obciąć włosy. Ale pewnie tego nie zrobię. Nieładnie mi w krótkich. Ale w długich też nie. O Jezusku.

Jednym słowem ujmując: wszystko jest do dupy. Zawsze.

Może to wina mojego podejścia? Czemu nie potrafię się cieszyć, jak inni? Czemu nie mogę się przekonać, że może być fajnie?

Pf. Żałosne.

Coraz więcej czytam. A, właśnie. Tak spędzam całe dnie. Czytam i śpię. Taka ze mnie krejzolka. Już czuję, jak będą wyglądały te wakacje. Zabierz mnie ktoś stąd, co?

Dobrze, żegnam się z wami. Choć piszę to do nikogo. Chyba zacznę prowadzić dziennik. Chciałabym mieć taki, jak Tom Riddle. Taki, który zabierałby ode mnie to poczucie samotności. Który by ze mną był zawsze i cały czas mi odpisywał. To by był czad.

Dobranoc.