Leżę w salonie pod kołdrą. Mój mężczyzna życia siedzi w Naszej sypialni i jest zajęty swoimi sprawami... Taka rodzajowa scenka z życia, a dla mnie to wielkie szczęście. Mój sens, taka prosta rzeczywistość, możliwość cieszenia się.

Bo to znaczy, że JEST, że ja mogę być, że jest Nasza miłość. Że oboje potrzebujemy się bardzo, ale dajemy sobie swobodę by każdy był taki jaki być chce, by każdy robił coś co w tym momencie potrzebuje. I paradoksalnie ta wolność, którą sobie dajemy trzyma Nas przy sobie najbardziej.

Oboje jesteśmy bardzo niezależnymi ludźmi. Oboje potrzebujemy dużej swobody, by wyrażać siebie i choć różnimy się od siebie bardzo, to nie wyobrażamy sobie bez siebie życia.

Dzisiaj po raz pierwszy udaliśmy się moim nowym rowerem do mojego rodzinnego domu, przejechaliśmy 30 km, wiem, że to dla niektórych pewnie nie za dużo, ale ja się trochę zsapałam powiem szczerze:)

Ale fajnie, można to bardzo polubić, nie wiem, ale mam takie wrażenie, że rower też daje taką namiastkę wolności. Ciężko mi to wyjaśnić, ale dzisiaj gdy już wracaliśmy, zaczynało się robić ciemno, zachodziło słońce, wiał lekki wiatr i my to wszytsko czuliśmy na Naszych ciałach...

W domu też było fajnie, choć memę z tatą dorwała jakaś choroba. Ale jeśli chodzi o relacje szczególnie moje z tatą to jest o niebo lepiej... Cieszę się, bo wszystko co działo się wcześniej sprawiało wiele przykrości. Na szczęście ułożyło się i jest dobrze:)

Jestem strasznie wdzięczna za moje życie, bo mam wszystko czego mi potrzeba i mam tyle, że jeszcze mogę się dzielić!

KOCHAM.