Hello Zombie. 

Godzina 23, piąta godzina surfowania po internecie. W przerwach zabawy z pupilem, kolacja i krótka rozmowa z rodzicielem na temat dojrzewania i odżywiania królików. Jutro przebijanie się z koszykiem w zaspach śniegu, druga w tym roku wizyta w kościele, a potem ciąg dalszy gnicia przed laptopem.

Ogarnął mnie cholernie słomiany zapał do wszystkiego. I lenistwo. Ale to akurat dotyka każdego jak patrzy już piąty miesiąc przez okno i widzi śnieg. Dobra, nie o tym mowa. Czytam wiele różnych blogów, od modowych po opiniotwórcze i na zwykłych, opowiadających o codziennym życiu kończąc. Obserwuję metamorfozy ludzi, scrolluję do początków żeby tylko zobaczyć jak wyglądała i ubierała się blogerka modowa rok temu. Czytam tysiące notek gdzie ludzie nie boją się wypowiadać własnego zdania. Setki codziennych zmagań z życiem, które jest sto razy intensywniejsze od mojego. Po przeczytaniu ostatniego wpisu zadałam sobie pytanie które jest poleceniem od autorki jednego bloga: 'kim jestem i czy jestem wciąż sobą'.

W tym momencie jestem bardziej nieufna wobec innych. Wolę mieć garstkę przyjaciół, a nie opowiadać wszystkim co zrobiłam, z kim i dlaczego (gdzie oczywiście na ostatnie pytanie sama nie znam odpowiedzi). O właśnie. Niekonsekwentna. Polemizowałabym, konsekwentna tylko trochę mniej niż kiedyś. Boję się bardziej niż kiedyś. I martwię. Odkrywanie siebie na nowo idzie mi wolniej i 'ślamazarniej' niż kiedyś. Częściej zamykam się w sobie. Wolę pognić w domu niż pójść na imprezę. Pospać dłużej. Poleżeć, z zamkniętymi oczami analizować. Co analizować? To z czym nie mogę się pogodzić, co trzyma mnie cały czas w miejscu. Nie daje mi do cholery jasnej iść dalej. Poznawać, cieszyć, zgłębiać, wtajemniczać, smakować, brać garściami. Wszystko wydaje się takie miałkie, bez wyrazu. Nie chce mi się. Siedzę przed komputerem, jem i śpię. Ta cholerna motywacja do wszystkiego gdzieś dosłownie SPIERDOLIŁA.