świat jest pełen chętnych suk 

Teraz nas zobaczyłam w ramce koloru BMP #000000, sprawia wrażenie trochę przykurzonej, nie, to monitor zakurzony, a my zakończyliśmy rundę służby w tym gównie i teraz wzajemnie to chyba tylko uprzykrzamy sobie ładnie życie, bo żyć bez siebie nie potrafimy za bardzo, ale to nic, łzy na mojej twarzy jeszcze żywe, jak i potwór we mnie - wielki i włochaty, mówi mi tylko że mu wygodnie i że się nie wyniesie. Wyrosły temu maleństwu kły i pazury, wgryzł się w mój mózg i nie daje o sobie zapomnieć. Mam cztery ściany i zagracony pokój wewnątrz serca. Szum telewizora kreuje mi na życie horoskopy, ślepa wiedza pośród szczeniackich zachowań. Z ręki do ręki godność sprzedana jak towar i ten odgłos rozmów z samą sobą, nikt nie słyszy. Ponownie, nie wiem już, czy to dobrze, że nerwowo chwyciłam twoją starą pociętą koszulkę, w nadzieji by pooddychać jeszcze trochę Tobą i ten niemiły dźwięk zamykanych drzwi, trzaskającej bramy, bo trzaska tak jakby mój umysł rozsypywał się na tysiące kawałeczków. Czasami brakuje mi sił. Czasem brakuje mi wiary. Jestem już tak blisko, ale chcę zrezygnować. Jednak wiem, że nie mogę. Nie po to tyle się męczyłam i walczyłam o to, prawda? I wtedy powtarzam sobie, że przecież tak bardzo tego pragnęłam i już za późno, by dać za wygraną. W kolizji codziennych pragnień zakopałam się pod kołdrą, jednak tam mi najlepiej. W oczekiwaniu na zmrok, uciekam przed światłem. Tonę w przestrzeniach pościeli, podglądając świat jednym przymrużonym okiem.

Samo życie.