największym błędem było postawienie go na pierwszym miejscu w moim życiu.

przestałam sobie radzić z życiem. już nie jestem tą samą dziewczyną, co jeszcze kilka miesięcy temu. kiedyś umiałam sobie poradzić z najcięższą sytuacją, problemem, który wydawał się nie do rozwikłania. a teraz? teraz potykam się o byle problem. upadam, z każdym razem coraz mocniej, za każdym razem coraz ciężej mi sie podnieść. jestem słaba. każda rana zostawia blizny pod skórą, które niewyobrażalnie mnie bolą. łzy same cisną się do oczu. ta, to te gorzkie łzy bezsilności. nie wiem, co się ze mną dzieje, nie mam pojęcia, co się dzieje dookoła mnie. mam dość tego pierdolonego szajsu, który mnie otacza. pierdole, wychodzę.

gdy już postanowisz odejść, nie mów mi tego. Zrób to jak najszybciej, by jak najmniej bolało. Nie przychodź, nie tłumacz.Idź swoją drogą. A gdy kiedyś postanowisz wrócić, nie martw się, nie zastanawiaj się, nie wahaj. Zawsze możesz tu wrócić, nie wyjaśniając mi nic. Nie chcę wiedzieć. Po prostu będę czekać, stało się to moją codziennością. Przyjedziesz, a ja jak gdyby nic, po prostu będę.

a ona ma dalej nadzieję, że pomimo tej drugiej myśli jeszcze o niej .

nie powiem Ci, że tęsknie, bo to cholernie żałosne, ale tęsknie.

Gdy zostajemy porzuceni, najgorsza w tym wszystkim jest myśl, że wszystko to, co kochaliśmy w ukochanej osobie, zostało nam odebrane i wcześniej czy później trafi w inne ręce. Że ukochany szept, dotyk, spojrzenie, które jak dotąd było zarezerwowane jedynie dla nas, zostanie podarowane komuś innemu. Że to bez kogoś innego ukochana przez nas osoba nie będzie umiała żyć. Że pieszczotliwe nazwy, jakimi nas obdarzała, już wkrótce będzie szeptać nie do nas. A my zostaniemy brutalnie zepchani na bok. Bo przecież jesteśmy już tylko zamkniętym rozdziałem.

Trzy miesiące temu powiedziałbym, że jeżeli kogoś szczerze kochasz, musisz pozwolić mu odejść. Ale teraz patrzę na ciebie[...] i widzę, jak głęboko się myliłem. Jeżeli kogoś naprawdę kochasz, musisz zrobić wszystko, żeby go zatrzymać.