44

Dzień czterdziesty pierwszy.

Tak zwyczajnie wszystko zaczęło mnie przerastać, brakuje mi sił.

Przestaje wierzyć w to , że będzie dobrze. Wali się wszystko, a ja nie potrafię tego ogarnąć.

Dochodzą nowe kłopoty, przyciągam je jak magnes. Nie rozumiem tego i chyba nawet nie chce zrozumieć.

Wolę się oszukiwać, że to minie, że któregoś dnia wstanę uśmiechnięta, bez wmawiania sobie jaki to piękny dzień,

że dzisiaj będzie inaczej.

Kiedyś tak będzie.

Obiecałam sobie, że się nie poddam. Uporam się ze wszystkim sama. Nie załamie się i nie popadnę w depresje.

A prawda jest taka, że już dawno to zrobiłam. Tylko do tej pory nie potrafiłam się do tego przyznać.

Wmawiałam wszystkim, że czuje się dobrze, że to chwilowe.

Gów** prawda ! Trwa od dłuższego czasu. I nie wiem jak sobie z tym poradzić.