O P O W I A D A N I E ! 

CZĘŚĆ TRZYNASTA.

Biegłam.

Biegłam przed siebie ile sił w nogach. Gdy poczułam na policzkach powoli płynące, gorące łzy otarłam je pięścią. Zabrakło mi tchu, zatrzymałam się i skulona usiadłam na jakichś schodach. Chciałam być teraz sama a jedncześnie pragnęłam, żeby ktoś mnie przytulił i powiedział, że będzie dobrze, chociaż wiedziałam, że tak nie będzie.

W moim wnętrzu rozgrywała się burza uczuć. Przede wszystkim byłam na siebie zła. Jak mogłam mu uwierzyć?! Jak mogłam uwierzyć, że jest taki dobry, inny niż ten koleś, którego znałam ze szkoły? Bardzo dobrze wiedziałam, że nie mogę mu ufać, a mimo to zaufałam. Karmił mnie kłamstwami przez 7 miesięcy.. Wyobrażam sobie jaki miał ze mnie ubaw. Kolejna mała, zagubiona dziewczynka pojawiła się na jego liście. 

Nie, nie mogę w to uwierzyć... Jak mogłam być taka naiwna? Rozkochał mnie w sobie w taki cudowny sposób. Przecież mówił, że mnie kocha, do cholery!

Gdy przypomniałam sobie, jak zabrał mnie na to piękne pole maków i pierwszy raz wyznał mi miłość rozryczałam się na dobre. 

Wstałam i spojrzałam na zegarek. Mama jest już w pracy, dom powinien być pusty. Szybkim krokiem ruszyłam do domu. Po drodze weszłam do sklepu i kupiłam dwie paczki fajek. 

Gdy byłam pod domem otrząsnęłam się lekko na wypadek gdyby mama jednak była w środku. Nie chciałam z nikim rozmawiać, a zaczerwienione od płaczu oczy napewno nie uchroniłyby mnie od pytań. 

Po cichu otworzyłam drzwi i rozejrzałam się dookoła. Pusto. Odetchnęłam z ulgą. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i powoli weszłam na górę do swojego pokoju. Wdrapałam się na łóżko, przytuliłam do poduszki i zaniosłam się ostrym szlochem.

Przecież obiecał, że nie będę przez niego płakać. Cholerny kłamca. 

Wyciągnęłam z kieszeni opakowanie a z niego papierosa. Brałam jednego za drugim. Nigdy nie lubiłam ich smaku, zawsze miałam do nich wstręt, ale dzisiaj działały na mnie wyjątkowo kojąco. Podeszłam do okna i przyglądałam się ludziom. Byli tacy beztroscy, szczęśliwi... 

W kieszeni zawibrował mi telefon sygnalizując połączenie. Spojrzałam na ekranik. Aśka. Uspokoiłam się trochę i odebrałam.

- Gdzie jesteś? - usłyszałam miły głos przyjaciółki.

- W domu. - odpowiedziałam lekko drżącym od płaczu głosem.

- Będę za 30min. - nie zdążyłam zaprzeczyć, usłyszałam dźwięk urwanego połączenia.

Niezadowolona ruszyłam do łazienki. Musiałam zrobić wszystko, żeby nie było po mnie widać, że coś się stało. Przecież dla wszystkich byliśmy przyjaciółmi, więc Przemek mógł mieć dziewczynę, a mnie nie powinno to obchodzić. Po moim policzku spłynęła łza, gdy wchodziłam pod prysznic. Musiałam zmyć z siebie wszystkie złe emocje.

Po szybkim prysznicu ubrałam się w luźny podkoszulek do połowy uda, naciągnęłam szare zakolanówki, włosy ułożyłam w kok, który wyglądał na wczorajszy. Moje oczy nadal były zaczerwienione i podpuchnięte, więc zrobiłam lekki makijaż. Wyszłam z łazienki i dla ukojenia nerwów zapaliłam jeszcze jednego papierosa. Otwierałam okno by wywietrzyć pokój, gdy w całym domu rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi. Powoli zeszłam ze schodów i otwarłam drzwi. To co zobaczyłam sprawiło, że nogi się pode mną ugieły, a w oczach znów zalśniły łzy.

- Cześć mała! Wzięłam ze sobą chłopaków, bo pomyślałam, że trzeba jeszcze raz obgadać cały wyjazd. - powiedziała Aśka z uśmiechem na ustach. Weszła do domu, a za nią Filip wraz z Przemkiem, który uśmiechał się do mnie słodko jakby nigdy nic się nie wydarzyło.