by przetrwać mroczne dni 

czas pozwala jej tylko rozpadać się jeszcze bardziej
po drodze gubić fragmenty układaki jaką jest
jest głupia, naiwna.
nie potrafi zapomnieć, bo zbyt wiele dał jej do pamietania
wie, że to on powinien zrobić teraz ten pierwszy krok odzywając sie, zrywając trwające już dość długo milczenie
ale w glębi duszy ona pragnie kontaktu, łaknie jego zainteresowania, 
walczy ze sobą by okazać obojętność
teraz przecież musi skupić się na nauce, na zdaniu matury, która w sumie i tak nic nie da jej w życiu/

stara się być najlepsza w tym co robi, staje się indywidualistką by zagłuszyć jakoś tępe serce
traci siły, z dnia na dzień
obserwuje ją z politowaniem
jednak widze jak cierpi i nie potrafię być dla niej obiektywna
jest krucha, bierna
chociaż stara się pokazać swoją siłe, ja wiem, że pękła
pękła już dawno, kiedy zerwała więzi przyjaźni dla chwili przyjemności i zapomnienia
czego zapomnieć nie potrafi./

kłoci się ze sobą milardy razy dziennie, nie wie co ma ze sobą zrobić
przychodzą takie chwile, kiedy ma ochote zwinąc się w kłębek i jedynie przetrwać/

widzi jak na nią patrze i wtedy odzywa się w niej waleczność
jak to mówi, że przez własną głupotę sie w to wplątała
może i to prawda, ale przecież on także przyznał, że to nie jest jednostronna wina
oboje się pożądają
jednak to on niszczy ją z chwili na chwilę, nie będąc tego świadomy
ma czasem ochotę powiedzieć mu co o nim myśli, jednak gdy mijają się na ulicy, przypadkiem lub całkiem zamierzenie.. 
głos grzęźnie jej w gardle i jedyne co potrafi z siebie wykrztusić to "cześć, u mnie w porządku"
w jej głosie słychać kłamstwo, a oczy stają się smutne
obserwuje ją, nawet gdy nie jest tego świadoma
widzę wszystkie jej słabości i te mocne strony też
przecież już dawno mogła się jeszcze bardziej zbłaźnić
jednak sama myśl o nim przyprawia ją o dreszcze, sprawia że jej oczy robią się pochmurne, błękit zmienia się w zimną szarość
kiedy ona wreszcie da sobie spokój?
chyba jednak wierzy w magię