A przecież było tak dobrze, tak dobrze mi szło.. i co? znowu wszystko wraca. Ty wracasz, niszczysz mnie i zabijasz za każdym razem coraz bardziej. chyba już nie umiem z Tobą walczyć, poddaję się. sama nie umiem dać sobie z Tobą rady. zawsze chcesz mojego upadku i udaje Ci się, doskonale. nie jadłam prawie nic od paru dni, czułam się tak dobrze, swobodnie, waga się unormowała, brzuch nie był jak piłka. to wczoraj jakoś o 21 pomyślałam sobie, że zjem sobie pół nektarynki, bo co to takie przecież? ssało mnie w żołądku cholerycznie. ale przecież wiadomo, że na tym się nie skończyło.. ja nawet tego jeść nie chciałam, nie miałam ochoty, a pochłonęłam tyle.. że szkoda gadać. wiadomo jak to się skończyło.. wstałam rano i nie byłam głodna, zjadłam pół jabłka, wyszłam. wróciłam.. i znowu wracamy do punktu wyjścia, do sytuacji z wczoraj. tak mi wstyd. co ja ze sobą robię.. czemu nie ma nikogo? gdzie są przyjaciele którzy kiedyś byli zawsze.. potrzebuję ich jak nigdy ale Oni mają swoje życie. zapomniałam. odezwą się jak będą coś chcieli.. czyżbym zapełniała emocjonalną pustę? samotność, smutek.. sama już nie wiem. czuję się jak śmieć, nic nie warty. nie rozmawiam z mamą od 3 dni, czekałam aż mnie przeprosi.. przeliczyłam się. przecież zbyt dobrze było w ostatnich tygodniach, musiało się wszystko popsuć. dziś wstałam rano, puste mieszkanie.. nadal takie jest, nawet nie wiem gdzie się Ona podziewa. tak bardzo mi jej brakuje. tak bardzo chciałabym jej teraz to wszystko powiedzieć. wszystkie moje wstydy. zrobiłam wszystko żeby nie być teraz w tym miejscu, z tym całym bagnem.. nie płakać co noc, nie płakać teraz. być szczęśliwą.. kochać i być kochaną