pięćtysięcymyśli

właśnie skończyłam przeglądać wszystkie wpisy, jaki znajdują się na tym photoblogu.

wszystkie.

niejednokrotnie myślałam sobie, jaka głupia kiedyś byłam i jakie bezedury wypisywałam.

a potem się ucieszyłam. 

bo zmądrzałam, bo dojrzałam.

spłakałam się też. nad tym wszystkim.

nad wspomnieniami, tych dobrych i tych złych chwil.

pogubiłam się w swoim życiu. i jakoś ciężko mi się teraz odnaleźć.

nie odpuszczę, dopóki nie wrócę na właściwy tor.

brakuje mi pewnych chwil, pewnych osób. 

najchętniej poszłabym na wiadukt i wrzucała drobne do Odry.

jak z Michałami w roku dwatysiącedziesiątym.

monety za marzenia.

jak patrzę na to z perspektywy czasu, to uważam to za tak piękne i beztroskie...

mam ochotę to powtórzyć.

teraz, zaraz.

natychmiast.

jak dobrze, że za oknem jest coś pomiędzy wiosną, a latem.