Coraz częściej myślę o śmierci.

Nie, nie swojej.

Ogólnie. Nie mam depresji, doła, chandry , czy jakkolwiek inaczej można to nazwać.

Ja po prostu jestem przytłoczona tym wszystkim, co ostatnio się dzieje.

A szczególnie ostatnie wydarzenie dało mi tak bardzo do myślenia.

To oczywiste, że śmierć przyjdzie do każdego z nas.

Ale zawsze wydawało mi się, że wtedy będę już starszą kobietą, która wiele w życiu przeżyła, która wszystko ma za sobą. Może będzie mi dokuczać jakaś choroba, a może po prostu moje serce przestanie bić i ustaną wszystkie funkcje życiowe z powodu podeszłego wieku.

Nie mogę przestać myśleć o śmierci, która zabrała moją Ciocię.

O tej tragicznej śmierci w wypadku.

Jedyne o czym myślę to to, czy zdążyła pomyśleć o swojej rodzinie, o mamie, o mężu, o swoich dzieciach.

Bo o czym człowiek myśli w takiej chwili?

I czy w ogóle został jej dany czas, by choć w myślach się z nimi pożegnać?

Nie mogę się pozbierać.

Co chwilę płaczę, wręcz szlocham.

Wszystko jest źle i nie tak.

Basen okazał się prawdziwym wybawieniem.

Pływanie uwolniło mnie choć na godzinę od tych wszystkich myśli krążących w mojej głowie.

Nie myślałam o niczym. Po prostu pływałam.

A teraz& a teraz mam w głowie dziwne obrazy.

Obrazy, których nie chcę.

Przed oczami pojawiają się scenariusze, które mnie przerażają.

Moi rodzice jadący samochodem na pogrzeb, na Litwę& i&

I nawet nie chcę pisać, co w tych wszystkich myślach się zdarza.

Nie mogę spać. Śnią mi się tylko te okropności.

Kiedy ja się uwolnię od mojej uczuciowości i emocjonalności?

Po prostu chcę żeby czas się cofnął.