studia. studia. studia.

zaczęło się.

a ja z zapaleniem gardła.

czy u mnie to się nigdy nie skończy?

choć w sumie to i tak odniosłam sukces.

nie chorowałam od maja aż do teraz.

jak na mnie, to szmat czasu.

ciągle mi wszystkiego mało.

mało mi snu, mało mi rozmów w nocy, mało mi zapachu świec, mało mi spotkań przy kawie, mało mi błękitu nieba.

zaczynam zauważać, jak jesień wdziera się w moje serce, by ostudzić trochę letni zapał.

wszystko zaczyna tracić tą radość, którą miało jeszcze pod koniec września.

i ja naprawdę nie mam pojęcia dlaczego.

to nie jest tak, że chodzę smutna. broń Boże.

naprawdę jestem radosna i zadowolona.

choć wiele rzeczy naprawdę nie jest po mojej myśli, staram się na razie to odsuwać.

nie myśleć o tym.

bo kiedy myślę, robi mi się naprawdę, naprawdę dziwnie.

ludzie mnie opuszczają, czy to ja opuszczam ich?

już nie wiem.

ostatnio czuję się naprawdę osamotniona.

oczywiście czystko towarzysko.

Michał! <3

zdjęcie: budapeszt. od lewej: ja, ciocia Iwona, moja mama, Karol, Estera, Ola i ciocia Renia.

i to nic, że naprawdę nie wyglądam.