Już o tym co mnie boli-nie mówię
Już o tym co we mnie siedzi-ukrywam.

Tak, właśnie- powoli zamykam się w sobie.
Duszę wszystko w sobie. Tak mi jest lepiej mimo,że ból się pogłębia, łzy spływają po policzku,ale stwierdziłam,że nie ma sensu opowiadać nawet tym najbliższym co się ze mną dzieje bo dostaję brak zrozumienia i głupie rady. Głupie bo w moim stanie niewykonalne.
Boję się zasypiać, choć ten sen nie trwa długo.
Boję się tego co będzie,obleciał mnie strach przed tym co mnie jeszcze czeka-kiedyś bym miała na to wyjebane , żyłam z dnia na dzień, żyłam chwilą, a teraz coraz więcej rozmyślam nad przyszłością to do mnie nie podobne.
Choroba mnie strasznie zmieniła-na gorsze. I jest coraz gorzej, psychika jest na poziomie DEBILA.
Nie czuję się wartościową osobą-zawodzę tych którzy we mnie wierzą,ale co mi to ich wiarze we mnie jak ja same w siebie nie wierze i mimo,że codziennie walczę z czymś innym i tak mam wrażenie,że przegrywam. Czas spojrzeć prawdzie w oczy, jestem zbyt słaba juz na to wszystko- nie jestem uodporniona na rzeczy na które powinnam. Zastanawia mnie tylko w którym momencie przestałam się uodparniać,ale chyba nie ma sensu nad tym myśleć bo i tak do żadnego wniosku nie dojdę.
Jutro Sylwester, spędze go w domu dla mnie to dzień jak każdy inny.  A Nowy Rok? i co mi po nim? będzie nowy później znowu nowy i tak w kółko. To że,że nowy nie znaczy ,że coś zmieni. Bo nic nie zmieni. Żaden dzień, tydzień, miesiąc, rok nie zmieni Naszego życia jeśli my sami go nie zmienimy. Pytanie tylko czy potrafimy.
Wszystko leży w naszej psychice, tym zdrowym łatwiej coś zmienić, mają więcej determinacji w sobie , samozaparcia.
A ja upadłam i płaczę jak dziecko. A może jestem dzieckiem?
Czuję się beznadziejnie.
Sorry, miałam się nie użalać,ale to miejsce to jedyne gdzie mogę napisać co czuję.
Nie oczekuję od Was zrozumienia, grunt,że mi lepiej na duszy jak wyrzucę wszystko z siebie...

Takie ze mnie dziecko,że pisząc to lecą mi łzy...
Niech chuj to wszystko strzeli-chcę nowe życie.
Chcę umrzeć i urodzić się na nowo.