dead silence.

Zdjęcie przerobione przez Oliviera.

Nie będzie uśmiechu już.

Płonę.

To moje przeznaczenie

Bezcielesny ogień

Wewnętrzne burze

Pioruny rozrywające umysł

Płonę

By każdy następny dzień

Był inny

Bezuczuciowy oddech

By przeżyć kolejny dzień

Płonę

Pragnę czuć

Pragnę wyjaśnienia

Koniec z pokusą

Muszę pokonać demona

Płonę

Spalam się, niszcząc

Każde ogniwo

Śmiertelnego świata

By moja dusza zaznała spokoju.

Płonę

Taka była przepowiednia

Oczyszczę, ten świat

Jeśli nie z siebie, to z moich wrogów.

Ponieważ płonę, przez całe moje życie.

Na biurku pióro, obok rozstawione trzy świece fioletowa, czarna i czerwona. Po środku zeszyt rozpoczęcie nowego rozdziału. Dziennik, który zamierzam prowadzić, lecz bez zbędnych wpisów tego typu co dzisiaj jadłam i robiłam. Znajdę chyba w nim ukojenie, Śmieszne sprawy, wiersze, kawałki opowiadania, będę pisała to co jest mi bliskie. Zobaczymy jak to wyjdzie w praniu. Eh, opowieść znużonych ust. Do napisania, wybaczcie niekonkretną konkretność mej notki. To taki paradoks paradoksu.