Black tower...

Nie pamiętam kiedy ostatnio czułam się tak podle... Znacie to uczucie kiedy otwieracie oczy i widzicie znowu tą samą ścianę, tą samą poduszkę, to samo niebo, ciągle te same twarze?

Ja niestety tak...Doszłam do pewnego etapu w swoim życiu i nijak nie jestem w stanie ruszyć dalej. Wiem, że powinnam się cieszysć,że tak się potoczyły sprawy, jednak...nie mogę się podnieść... Czuję, że spadam, a ja nie potrafię się chwycić rzucanych mi na ratunek lin. Dlaczego?

Bo już nie mam siły robić dobrej miy do złej gry... Codziennie patrzę w lustro i zadaję sobie pytanie: ile jeszcze rozczarowań jestem w stanie znieść? Ile jeszcze przede mną bezsennych nocy i płaczu w poduszkę? Ile?!

Staram sie jakoś zaszyć tą ranę,ale mam wrażenie jakby ona mimo moich wysiłków nie chciała się zabliźnić...

Minęło tyle czasu, a ja wciąż pamiętam i nie potrafię zapomnieć... Próbowałam, naprawdę robiłam wszystko co w mojej mocy!

Sama zamknęłam się w czarnej wierzy i nie wiem jak mam z niej uciec. A moze wcale nie chcę? Może łatwiej jest wznosić wierzę z czarnych kamieni bólu i nienawiści niż stawić czoło rzeczywistości?

Nienawiść...

I ból...

Staję przed lustrem i czuję niechęć do samej siebie, nienawiść do świata i ból...ale taki, z którym sobie już nie radzę. Zamknknęłam serce w czarnej twierdzy i nie wiem czy zdołam jeszcze go stamtąd wydobyć.

Dlaczego do jasnej cholery ja odrzucam każdą formę pomocy?! Chcę się stąd wydostać, uciec, ale...na chęciach się kończy. Sama pytam siebie dlaczego dotąd tego nie zrobiłam,ale nie umiem odpowiedzieć sobie na to pytanie.

No i wracamy do punktu wyjścia...

Znów skończy się na dobrych chęciach? A może w końcu wezmę się w garść i rucszę do przodu?

Czas pokaże...

Kamelot- Black tower:

https://www.youtube.com/watch?v=kEOZRQhmXZM