Błądząc, gdzieś w chmurach...
Dodano: 3 CZERWCA 2012
Czarny bratek
Czarny bratek
I czasem jest tak, że czujemy ogrom bezsilności...
Że nie potrafimy zrobić nic.
Nic co mogłoby obecny stan rzeczy zmienić na lepsze.
Bo są takie dziedziny życia,
które bezustannie biegną tylko swoją ścieżką.
A my prostestujemy!
Choć nie mamy na to żadnego wpływu.
Nie chcemy się żegnać.
Nie chcemy nawet tej myśli dopuszczać do siebie.
Nie chcemy żyć ze świadomością, że tej osoby już nie ma.
Chcemy zaprotestować!
Przecież nie jest to do końca tak normalne, że umieramy.
Że tracimy bliskich, którzy wydawałoby się, że są od zawsze.
W naszych sercach jest tętniąca ciągle jeszcze wieczność.
Gdy tutaj brutalność ludzkiej egzystencji przychodzi
i przytłacza nawymyślniejszymi chorobami.
A tylko ci co tutaj pozostają muszą borykać się tymi myślami
i zastanawianiem się nad pytaniami typu: 'Dlaczego?!'
Pochylając głowę nad marmurową pokrywą
i układając na niej świeży bukiet czarnych bratków.
Tak jakby za życia dostało się ich całkiem mało...
A my dalej chcemy zaprotestować!
Nie układać wiązanek kolorowego zielska- roślinek.
To się nazywa nie pogodzenie z faktami!
Roniąc zły wylewamy wszystkie emocje
i staramy się gdzieś to przeżywać po swojemu.
Tak wewnątrz samego siebie.
Bo póki trwamy staramy się ochraniać.
Kontrolujemy,
opiekujemy się,
sprawujemy nadzór.
Potem zostaje tylko męka i obwinianie się!
______________________________________
Poczekam na czas kiedy tak kolej rzeczy się skończy...
