tak właśnie sie czuje.Umarłam.To wszystko moja wina.Miałąm wrócić na photobloga i zacząć odchudzanie, ale wyprowadzka,uczelnia a do tego ta sytuacja wszystko mnei rpzytłacza.Teraz nawet nie muszę się specjalnie starać.Tamten tydzień 2 kg w dół.Ćwiczenia to tylew,że codziennie wracałam z uczelni 30 min piechotą.malo jadłam.Ten tydzień następne 2 kg w dół "ćwiczenia"te same.Nie odchudzam się.Ja po prostu jestem załamana.Wszystko się skońzczyło i to przeze mnie.Nie mam ochoty żyć,jeść.Najchętniej zostałabym cały dzień w łóżku.A on nie odbiera ode mnie telefonów.Zabić się, to się nie zabije.To było by zbyt łatwe.Muszę teraz cierpieć.Przez własną głupotę.Było za idealnie?To teraz nie będzie nic.Pustka przechodząca w rozpacz,żal,płacz zapuchnięte oczy.Nie chcę nic.I nic nie jest w stanie opisać tego jak wielką krzywdę mu wyrządziłam.