dziwne to życie.

Bo Ty nie wiesz, jak to jest, mówić szczere kocham Cię.

Uśmie­chnęła się do mnie - o ser­ce ratunku! Bo­wiem cóż to jest uśmiech? To pół pocałunku!

Nie na­leży budzić w ni­kim niez­dro­wych nadziei. 

Nie byłoby ra­dości bez smutku. 

Pier­wsze wes­tchnienie miłości to os­tatnie wes­tchnienie rozumu. 

Stra­cony jest każdy dzień bez uśmiechu.

Nie wierzę, że kto­kol­wiek urodził się złym. 

Gdzie skarb wasz, tam i ser­ce wasze. 

Jeśli ma się do dys­po­zyc­ji całą wie­czność, można przeszu­kać cały stóg siana poszu­kując tej je­den igły. 

Ból jest jedynym przypomnieniem, że on kiedyś tu był.

Nieśmiało budziła się we mnie nadzieja, że oto stąpam po wodzie, za­miast w niej tonąć. 

Bałam się, to próbo­wałam uciec. Niena­widziłam, to próbo­wałam walczyć. 

Za­bija­li się nawza­jem tak często, że zbrod­nia była dla nich zwyczajną częścią życia. 

Miłość nie zaw­sze przychodzi w niekłopot­li­wych paczkach. 

Były to je­dynie słowa, zbit­ki głosek lub li­ter, ale ra­niły jak sztylety.

To nie ziem­ska gra­witac­ja spra­wiała te­raz, że stałem tam, gdzie stałem. 

To za­baw­ne, do cze­go człowiek ro­bi się zdol­ny, kiedy w grę wchodzi coś, cze­go nie można mieć. 

Boję się tyl­ko te­go, że mogę cię stracić.