Nowe życie cz.63

-Wstawać grubasy! -Krzyknął rzucający się na nas Kuba.
-Złaź idioto.- Powiedziałam z szerokim uśmiechem, po czym z trudem wydostałam się spod jego ciała. Idąc w kierunku garderoby obejrzałam się jeszcze za siebie, gdzie zobaczyłam szarpiących się dla zabawy chłopaków.
Jak dzieci..- Pomyślałam kręcąc głową.
Nie marnując ani chwili dłużej chwyciłam ubrania w dłoń i skierowałam się do łazienki.
Gdy byłam już gotowa, przystanęłam przed lustrem, przyglądając się swojemu odbiciu.
Kto by pomyślał, że tak bardzo zmienię się w ciągu tych kilku miesięcy..
Doskonale pamiętam, że jak byłam jeszcze w szpitalu, także przyglądałam się w lustrze. Jedynym pytaniem, które krążyło mi wówczas w głowie, było to, kim tak naprawdę jestem.
A teraz..?
Teraz zastanawiam się dlaczego moje życie jest w stosunku do mnie tak okrutne..
Kto by pomyślał, że dziewczyna, która była cała posiniaczona. U której w oczach widniało obłąkanie.. Jest tą, którą widzę przed sobą..
Dziewczyną ubraną w szare, luźne dresy i białą bokserkę. Dziewczyną o długich, kręconych blond włosach i zaczerwienionych od nadmiernego płaczu oczami..
Chcąc nadać tej twarzy choć odrobinę radości, uniosłam kąciki ust ku górze.
Myślałam, że będzie wyglądało to w miarę naturalnie.
Lecz nie tym razem..
Zamiast uśmiechu wyszedł grymas....
-Hej.. Jesteś tam jeszcze..?-Zapytała Klaudia pukając do drzwi łazienki. A ja, jakby wyrwana z jakiegoś transu, podskoczyłam wystraszona.
-Jestem.
-A długo ci jeszcze zajmie..?
-Już wychodzę.- Odparłam związując włosy w niedbałego koka.-A dlaczego pytasz..?
-Bo śniadanie jest na stole.
-To idź, zaraz zejdę.
-Okej.-Powiedziała, po czym odeszła, co poświadczyły oddalające się kroki. Kiedy pomalowałam rzęsy tuszem, spojrzałam ponownie w lustro, przyrzekając sobie absolutny koniec ryczenia...