Ciche dni z ciszą

Pozostawiony sam sobie, już tylko ona mi towarzyszy 

to coś jak odzyskać formę, używką co dnia miłość - tak przyczyn 

jak i skutków w tym nie przewidzę, gdy cisza jest zazdrosna 

radzi w smutku, bym się jej wyrzekł i spisał zestaw doznań 

Coś w tym jest, bo gdy to zrobię, pozostaję wierny ciszy 

spożyłem obfitą porcję z błogostanem w tle mych myśli 

tak by już po wszystkim wrócić do niej z podkulonym nastrojem 

zastrzyk próżności i luzik to jest porzucony nagrobek 

Zawsze w nagrodę za jego pastisz dostawałem jarzmo z cierpień 

mam więc za oręż tak detoks, jak i odnawialne pasmo nieszczęść; 

Wtedy miałem ciche dni z ciszą, ponoć była przy mnie mimo wszystko 

me łzy dawniej liczne - ich ilość połączyła skrycie miłość z ciszą 

Cisza okazała mi miłość, a miłość w ciszy okazała 

mi w snach pokazała życzliwość na wyrost, bym tylko zadziałał 

i połączył węzłem ciszę z miłością, i podał im obrączki 

bym błogo żył wreszcie i w swej żywotności, wołał dziś: dorośnij! 

Potem gdzieś zdałem sobie sprawę, że pieczęć bycia dorosłym 

wiąże się z żalem w formie barier, że nie chcę żyć jak ktoś obcy; 

Obecnie uważam nadal, że obrączka chce nadto ból pewny zesłać bez czci 

w momencie uświadamiania, że w błogostanie zachowujemy się jak dzieci 

Ponadto mam powody przypuszczać, że wszystkie przeżycia 

podczas doznań coś łączy, bym współbrzmiał bez ciśnień przebycia 

jeszcze kawałek drogi, swym tłem nastawień, w walce o rozkwit 

więc nie zaznam tej trwogi, gdy nie zapłacę za te obrączki 

Tymi obrączkami dziś świadomość tego, że te zdarzenia wiążą obie te cnoty; 

Były wgłąb poznanymi na nowo, lecz oddzielnie, ale jak dotąd w formie tęsknoty 

i do tego w pojedynkę przeze mnie, a skutkiem był mój błąd 

nic dobrego ponieść krzywdę, lecz lekiem ładunek tych dwóch cnot