Harmonia

Wraz z otwierającą się głową czeka wszystkich proces 

rozwoju i rozkwitu, w którym zwykle pytamy o sens 

poprzez wir wydarzeń zastajemy pęd lub marsz 

by w tym czasie zdecydować jak nazwiemy spektrum spraw 

To właśnie dzięki nim wyjdzie oblicze człowieka; 

Zaślepiony biegiem, lub ten, co w rozkwicie poczeka 

na to, by świadomych natchnąć silnym wnętrzem 

i by z niego wybrzmiał łagodny, harmonijny tętent 

Lecz do tego potrzeba głodu po bolesnej pustce 

duszy, co nie na pozór obojętnieje wśród sfer 

odartych z człowieczeństwa - zobaczyć w sobie mędrca 

to zastrzyk w głowę, gdzie strach nie dojdzie, choć karmi fobię w ciągłych przejściach 

Obnażyć swoje słabości z pustki w tym wszystkim najtrudniej 

bo wtedy najczęściej już dziś myślimy nad jutrem 

a ja wciąż na nowo dążę do tego, by mieć wybór 

bo w tym życiu - poza sobą - nie mam na nic wpływu 

Tu i teraz mym wyborem jest życie z sobą w zgodzie 

bo chcę prawdy dociec, kim tak naprawdę jest człowiek; 

Każda z życiowych chwil to dobry moment, by oprzytomnieć 

wobec wątłej granicy pomiędzy złem a dobrem 

Więc może warto wgłąb swego myślenia dojrzeć 

do tego, by zło dobrem zwyciężać i z tą harmonią dotrzeć 

do ładu i składu - bo zastój tkwi w żalu co dnia, po to by łzy móc otrzeć 

od razu, i absurd pognać z wolna, gdy wciąż grasz swój wątek...