Lustro

Każdego dnia to samo, można by rzec 

rano kawą się budzę by dotrwać w tyrze 

do momentu w którym obraz zwycięstw 

tych pojedynczych, osłodzi wgląd na życie 

A w nim głównie ludzie sprawiają, że chcę sobie się przyjrzeć 

gdy już nie umiem odgadnąć wśród nich w czym rzecz 

albowiem zapomnieć można o sobie by w zakątek ich zachowań 

dało się skryć, i na dobre w odbiciu lustra była parodia 

A przecież chodzi o to, by patrząc na nich dostrzec siebie 

i się zastanowić czy nie mogło by być lepiej 

gdy schowam w kieszeń całą paletę psychotypów z zewnątrz 

które za wszelką cenę chcą odcisnąć na mnie piętno 

Lecz to wszystko nieprawda, bo im większe różnice 

tym bardziej mi się wydaje, że odczuwam spuściznę 

w sytuacji gdy szereg osób pozornie coś chce ode mnie 

a ja się bronię, bo nie szukam tego typu odniesień codziennie  

Ja zrozumiałem że każda jednostka stanowi lustro 

mojego jestestwa, po to bym sobie radził z pustką 

Samotności uprząż tylko wtedy ma prawo runąć 

im mniej żalu nad sobą wokół mnie będzie miało swój kąt