Jaźń

Za każdym razem gdy wchodzę do swego środka 

robię to bez pukania, bo wiem już co mnie tam spotka 

sensu nada zwykła chęć, by chcieć nowe obszary poznać 

i nadrzędny cel potem zobaczyć ot tak 

Nie trzeba przy tym absolutnie niczego planować 

bo ta podróż mająca początek, zdaje się nie mieć końca 

a zostać wgłąb swej podświadomości, stanowi kontrast 

do tego, co poza nią gości i co tak boli co dnia 

Mnie tu jest dobrze i nie zamierzam się stąd ruszać 

tym bardziej że tu jest cisza, która aż dzwoni w uszach 

lecz aby ją ktoś usłyszeć zechciał, nie wejdzie bez mojej zgody 

bo to ja tu tworzę piętra, a na nich strome schody 

Tylko po to by ktoś czuł, że wchodzi na własne ryzyko 

do pomieszczenia, w którym wpuszczam tylko jak zacznę zbyt szybko 

odczuwać pustkę, czyli wtedy gdy moja jaźń się wypiętrza 

a mnie przychodzi z trudem okazać, że potrzebuję tu szczęścia