Na cztery oczy z pięknem

To ten moment i ta chwila gdy wszystko bulgocze wewnątrz 

noszę w sobie dzisiaj z witamin silos i unoszę się wciąż 

Ów zbiornik uodporni mnie wśród pogoni na wieczność 

tak często, jak uprząż zdobi w tej monotonii zatęchłość 

Mam chęć wgłąb siebie zapełnić owczy pęd ten 

zamienną rzeczą, która lekiem na błędy wciąż tym większe 

im bardziej z odsieczą w butach wejdzie natrętny kącik zwierzeń 

wtedy gdy ja chcę w sobie coś ubrać jeszcze na cztery oczy z pięknem 

Przetrzyj oczy dzień w dzień, gdy stajesz z czarem nago 

bo przez żywotny tętent życia, nie zawsze dadzą 

radę poprzez widoczny regres, wygrać z pejzażem znamion 

twe sny w owczym pędzie i wygaśnie naleciałość 

jakiejkolwiek choćby namiastki piękna w Tobie; 

Na przeszkodzie stoi tak płaski zestaw pojęć 

na tej drodze - konflikt nawarstwi się, aczkolwiek 

w snach zejdź sobie z drogi, by naznaczyć z wnętrza bodziec 

pielęgnowania wdzięku w samym sobie; 

Jestem od rana wespół z każdym słowem 

więc chcę wzbogacać wiersz swój barwnym końcem: 

Nie chcę wciąż spadać w czeluść - zajrzyj wgłąb wtem! 

Zobaczysz że wcale nie jest tam tak pusto 

i odważysz się, gdy nadejdzie pęd zmian na jutro 

bo z chandry nie zawsze przecież spadasz w dół 

wprostproporcjonalny 

do tamtych przejść - zatem przeczekaj nawrót trosk