Najtrudniejsza z lekcji

Opisując naturę znów, zapiera mi dech w piersiach 

i zwyczajnie brakuje słów tak jak teraz, no i dzień zleciał 

więc sobie dam z trudem próg wyżej, by opisać ze zdjęcia 

powyższego, to czym piękno jest dla mnie, więc streszczam 

Począwszy od kobiet, za którymi wciąż w pełni szaleję od dawna 

pobudzałem nadzieję, by choć w części móc im to zabrać 

lecz zrozumiałem, że do tego jednak trzeba być kobietą 

bo tylko one przyciągną do siebie róże wsiąknięte w beton 

Dalej, by móc piękno natury od dziś opisać rymami adekwatnie 

musiałbym zjeść słownik i do wydalić, a i tak nie znajdę 

słownych przymiotów nadających przyrodzie nader ładne 

określenia, bym wciąż tu, gdy rym płodzę od niechcenia, odpływał gdzieś dalej 

Wreszcie, kończąc na pięknie ukrytym w głębinach naszych wnętrz 

które tak samo intryguje, jak również pokona od środka każdy bzdet 

bo prostota mnie łatwiej przenika, lecz jak zmieścić mam zawiłe 

ludzkie labirynty, skoro monotonia i tak siedzi w was na chwilę?! 

To zawsze dla mnie była najtrudniejsza z lekcji 

by móc dostrzec i opisać piękno tam, gdzie go nie ma na powierzchni 

wtedy trzeba się przedzierać czasem aż do samej głębi 

lecz gdy już to piękno znajdę, czuję satysfakcji bezlik