Samotnia przestrzenią dla duszy

Doszedłem do takiego stanu w którym

bez względu na to czy jest słońce, czy są chmury

znajduje wiele zalet w byciu samemu.

Będąc od zawsze typem samotnika na przekór temu

co spowodowało że teraz jestem tym kim jestem

odnalazłem w sobie przestrzeń, która we mnie

non stop spaja i zarazem nadaje sens temu co przeszłe

od eksplozji szczęścia, po ciągły żal i pretensje.

To wszystko było potrzebne

po to bym teraz nie pragnął niczego, poza wyzdrowieniem.

Dużo siły we mnie

ona sprawia że w tej chwili żadną miarą nie zmierzę jej potencjału

a w duecie z wiarą jest dobry człowiek

który mam nadzieję raz na zawsze pożegnał ból.

Jest mi o tyle prościej, że czas zrobił swoje

gdy z nieokiełznanego ognia została samotnia,

jest na tyle ogromna że moja dusza

zamieszka i zrobi porządek w niej, chociaż zmusza ona

na całe szczęście do pracy nad sobą - odzwyczaj na ten czas to co tak boli

Gdyby nie to - przegrałbym życie podczas szczucia co dnia - bo chyba właśnie tak kończą samotni...