zdjęcie z 2009 roku z pokazów - czyli ja sam na mojej bajkowej maszynie w strugach deszczu.

i tak zamieszczam właśnie je (chociaż już chyba kiedyś było...) bo myślę ze będzie pasować do moich dzisiejszych wypocin.

właśnie wróciłem ze spaceru z sąsiadką mą Justyną. kiedy siedzieliśmy pod jej bramką i patrzeliśmy na przemieszczające się chmury, zapaliłem papierosa, i wtedy się zaczęła gadka "filozoficzna"... wtedy zapytała dlaczego palę?

dlaczego...

z jednej strony gdy odpalam kolejnego peta myślę sobie "kurwa... po chuj mi to? kolejne 50 groszy idzie z dymem..." ale z drugiej strony nie ma nic piękniejszego niż oglądać wschód słońca zza gór i wtedy zapalić właśnie papierosa... to jest dla mnie takim totalnym spełnieniem... często gdy jeszcze chodziłem do liceum i musiałem uczyć się przez noc (bo w dzień się nie chciało) jak już wszyscy spali, lubiłem podkraść tacie fajkę otworzyć okno na oścież, palić ją i wsłuchiwać się w dźwięk spalanej trawy gdy na dworze panowała zupełna cisza... z jednej strony dawało to takie zaspokojenie ale zaś z drugiej wiedziałem że wciągam śmierć...

i teraz przejdę nieco w strefę marzeń... noc taka jak dziś, pełnia, chmury przesuwają się pospiesznie po niebie. leżę na łące z dziewczyną (nie byle jaką, tylko swoją własną, prywatną) ona wtulona powoli zasypia. i w tym momencie zapalić... nic piękniejszego... wiedzieć ze rano nie trzeba wstać żeby brać udział od nowa w tym jebanym wyścigu szczurów, że nie trzeba się o nic martwić, nie mieć nic ale jednocześnie mieć wszystko... piękne? ale nie realne dzisiaj gdzie musisz wstać o 4 rano i zapierdalać do wieczora żeby utrzymać siebie, rodzinę, dom...

chciałbym... jak powiedziałem to mojemu przyjacielowi to stwierdził że to tylko dziecinna ucieczka od rzeczywistości... może tak ale ja naprawdę chciałbym wstać pewnego pięknego ranka i stwierdzić że mam na to wszystko do głębi i sedna

...wyjebane...

ortograficzy anarchista