No tak, coś długo mnie nie było, ale brak czasu i beznadziejny humor nie pozwalał. Teraz też nic lepiej, ale jakoś idziemy do przodu. Tyle tego na głowie że mała bania. Najbardziej jest irytujące to że Ci, którzy mówili że będą jak ich będziemy potrzebowali, zmyli się tak szybko jak się pojawili. Na każdy ich płacz byłam, na każde złamane serce, na każdy ich wolny czas... A teraz ? Ani "co tam" ani nic... Duma nie pozwala sie odezwać bo to nie oni odzywają się pierwsi, tylko my. Zsada "jak chcesz pogadac to sie odezwij" , ale sami z siebie nic. Przykre to, bo gdy znowu bdzie potrzeba wrócą ze skólonym ogonem, a później i tak wepchną nam nóż w plecy po raz setny. Czy to sprawiedliwe? A może bardzo miłe ? Przyjaciele, mówią. Tak to wyglada. Najpierwsz jest pięknie, a późnije wszystko ląduje głęboko i szeroko. Zero szacunku dla innych. Jedni stają na głowie by poprawic humor, być tym oparciem w trudnych chwilach i sprawiają, że już sama nie wiem, kto kłamie i obiecuje w żywe oczy a kto nie...

Czas.... Tak wiele pokazuję czyjeś sumienie, serce.

A teraz chwila słabości przy matmie i należy sie nałe odreagowanie.

Miłej niedzielki.

Do następnego :)