w kroplach deszczu utopione łzy 

Pół roku, okropnego a jednocześnie najpiękniejszego jaki kiedykolwiek miałam. Zdałam sobie sprawę z tego jak jestem silna, chociaż całe życie przewraca mi się do góry nogami. I nie nie, wcale nie jestem pyszna, tylko uświadomiłam i poukładałam sobie tak wiele faktów. Sama nie dałabym rady, dzięki pomocy wielu ludzi udało mi się dotrwać do tego, co w tej chwili mogę uznać za zwycięstwo. Wiedziałam komu mogę wypłakać się na ramieniu, na kogo pomoc liczyć i wcale sie nie zawiodłam. I dlatego teraz chce powiedzieć- dziękuję! Dziękuję za wsparcie, pomoc, tzw. rękaw, dodawanie siły, rozmowy i mocny kopniak w tyłek. A najmilsza jest świadomość, że chociaż w jednej chwili świat Ci sie wali, czujesz się jak wrak człowieka i panicznie boisz sie, tego co czeka Cię następnego dnia,  zawsze możesz liczyć na pomoc i życzliwość niesamowitych ludzi. Zmieniłam się , to prawda i jestem z tego dumna, bo teraz potrafię docenić tak wiele z pozoru błahych rzeczy. I chociaż wiem, że przede mną tak wiele pracy, to niesamowicie cieszy mnie fakt, że mam do kogo wracać, dzielić się porażkami i cieszyć się ze wzlotów.

Dziękuję!