nic nie muszę,

Za szybko żyję, za mało kocham, za dużo myślę, za często piję, za rzadko się uczę, za bardzo przywiązuję się do ludzi. Często pozwalam moim stopom odrywać się od ziemi i delikatnie sunąć ponad źdźbłami traw... Wtedy głowa wędruje zbyt wysoko, opary chmur odbierają klarowność myślom, wdzierają się przez nozdrza, sieją popłoch barwnych wizji pod powiekami, roją kłębiaste marzenia. Jak boleśnie boli upadek ze stanu lewitacji przekonałam się już nie jeden raz. Przekonywać będę się ciągle, póki me płuca wypełnia chłodny powiew , póki me oczy łzawią widząc wiosenne promienie słońca, póki wiatr czochra czarny nieład na mojej głowie. Oddychać znaczy marzyć, a póki żyję nie przestaję oddychać. Póki oddycham nie przestaję marzyć, a co za tym idzie nie przestane walczyć. Mimo szarości, mimo zwykłości, jednostajnego marszu czy biegu. JA sunę ponad ziemią. Mimo, że czasami trzeba porzucić kolorowe wizje, dotknąć ziemi, bo byt materialny nie zjawia się znikąd, bo wiedza nie przychodzi sama z siebie, bo nad więzami z ludźmi trzeba pracować. Staram się nie zatracić w sobie dziecka, jego kruchości, wrażliwości i wszelkich ludzkich emocji, bo dorośli nie są w pełni ludźmi, oni się tylko zgrywają i pouczają bezbronne istotki. Maluchy mają wielkie serducha i wyobraźnię, dzięki niej widzą więcej niż wszyscy naukowcy razem wzięci. Chcę nosić seledynowe trampki i arafatkę, chcę nosić ciężkie glany i porozciągane koszulki. Chcę bawić się światem, życiem. Bo nic nie muszę, a mogę wszystko.
Z pozdrowieniami dla wszystkich których darzę  miłością, jednych bardziej drugich mniej, jednych czystą, drugich niekoniecznie, przyjacielską, seksualną, konwencjonalną i niekonwencjonalną.
A jebać to wszystko. Idę pić! ;P

Bo Ty tak pięknie pachniesz....