znów rzeczywistość dupy dała. 

        "Nie potrafiła poradzić sobie z tym wszystkim. Gubiła się w życiu. Chciała zrobić wszystko, aby nikogo nie zawieść, ale już nie wyrabiała. Miała dość. Każdy coś od niej chciał. Zrób jedno, potem zrób drugie, chodź tu, weź to, przyjdź tam. Wszędzie musiała być. Była takim chłopcem na posyłki. Osobą od brudnej roboty.
          Jej wadą było to, że nie potrafiła nikomu odmówić. Była zbyt strachliwa by się narażać i zbyt wrażliwa by kogoś urazić. Niszczyła siebie, by dogodzić innym. Dlaczego? Sama tego nie wiedziała. Po prostu taka była. Nie umiała inaczej. Brak czasu dla siebie, bezsenne noce i gonitwa wykańczały ją. Zmęczone oczy wołały o chwile spokoju, lecz tak jakby nikt ich nie widział.  
          W tej gonitwie, w stercie wymagań i poleceń było miejsc, gdzie mogła odpocząć. Może było to nieracjonalne, bo w tym czasie mogła zrobić jeszcze tak wiele, a czas uciekał, ale nie miała wrażenia, że go marnuje. Wręcz przeciwnie. Wtedy czuła, że żyje. Nikt nic od niej nie wymagał. Nikt nie kazał się o nikogo troszczyć, choć i tak to robiła. Bo to o nią się troszczyło. Bo tam to ona była najważniejsza.  W tym miejscu czuła się jak taka mała księżniczka. Dla niej czas wtedy się zatrzymywał i chciała by się to nigdy nie kończyło. Nie było tam dużo ludzi, lecz tylko jedna osoba. Osoba, która potrafiła ją uspokoić i uszczęśliwić. Słuchając jego serce, znajdowała tempo życia. Było spokojne i równomierne. Jej strach znajdował bezpieczne miejsce, a zimne ręce ciepło jego bliskości. Było to niesamowite. Miała wrażenie że świat zwalnia, a wszystkie sprawy pomału się układają. To dzięki niemu radziła sobie z tym wszystkim. Dzięki niemu jeszcze nie zwariowała."