~Za dziesięć druga, śnię~ 

No prosze, prawie rok. Nie myślałam nad pisaniem. Żyje się szybko i wolno jednocześnie. Nie lubię zmian. Nie chodzi o to, że są złe. Dobre są. Niewiele złych miałam w życiu. Po prostu kiedy wywraca sie wszystko, fika koziołki jestem przerażona. Trzeba nową rzeczywistość przyjąć. Nowy świat. Wszystko takie nowe. Jakbym poznawała od początku wszystko. Jak dziecko. Nie wszystko rozumiem. Staram się, całym serduchem, ale to takie szybkie. A co jeśli nie nadążę? Jeśli zostanę w tyle? Poza tym... strach, że mogę stracić to co mam. Wtedy zaczynam szukać. Szukać czegoś, żeby nie myśleć. Bo jak na złość myśli czarne jak kawa, której szczerze nie cierpię. Podczas spokoju mogę tworzyć. Podczas niepokoju plączę się z kąta w kąt, z prośbą gdzieś głęboko, żeby coś mi dać do zrobienia. Żebym była wśród ludzi. Działała. Nie myślała. Póki nie poczuję, że się zaczyna układać. Że wszystko znów ma swoje miejsce chociaż może jest zupełnie inaczej. Dobrze.

Trzeba działać. Dużo. 

http://www.youtube.com/watch?v=AQJrEmWlLHI  Cicha namiastka uspokojenia.