.wielkie nadzieje. 

Godzina wybija, nocna godzina.  Ona nie wie już sama o co jej chodzi, że siada na podłodze, oczy zamyka i myśli. Myśli i myśli zamiast dokształcać się, tomy piętrzą się na parapetach i w wielu innych zakamarkach jej niewielkiego świata. Przerażona nieco perspektywą rychłego spotkania z monstrum podstarzałym, co wzrokiem o ciarki przyprawić potrafi, co o władzy swojej przekonane może i  chce zdegradować każdego do poziomu paznokcia obgryzionego i wyplutego pod stół.

Pan ten postawny, a jakże, miły z pozoru, lecz strzeż się duszo zbyt śmiała, strzeż się niewydarzony i młody bękarcie ambicji. Ty myślisz, że możesz wszystko, że świat przed Tobą otworem stoi, bo liczba twoich lat w dwóch cyfrach się mieści? Ukrócić trzeba twoją śmiałość, pychę twoją i dumę i ja od tego jestem by miejsce twoje ci na świecie pokazać, w szeregu miejsce. Ja udowodnię ci, jak mało wart jesteś, jak mało do powiedzenia masz, że jeszcze strachu nie poznałeś przez cały okres trwania twojego marnego, bezsensownego życia, że świat właśnie potworem, a nie otworem przed tobą stoi. To ja mam moc i władzę nad tobą, dlatego dobrego słowa nie oczekuj, raczej nie. I o ile wszystko płazem ci uchodziło, o ile łatwo było ci kroczyć po ziemi, ja teraz ci rozkazuję: podskocz, padnij, podskakuj padając i padaj podskakując.

Zniechęcona wyraźnie wizją zbliżającego się dies irae nie umie znaleźć siły na nic, nie potrafi i tyle. Podpiera palcami brodę, właśnie na to ma teraz ochotę czas trwonić. W przerwach kota karmi i głaszcze.